Ο αγγλόσπορος κυπριωτισμός ξαναχτύπησε

Προ ολίγων ημερών, γίναμε όλοι μάρτυρες ενός ακόμη «κατορθώματος» των γνωστών ανθελληνικών υποκειμένων, τα οποία αυτή τη φορά «χτύπησαν» καίγοντας επιδεικτικά τρεις Γαλανόλευκες και κρατώντας με περηφάνια την κρατική σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εξ αφορμής του περιστατικού αυτού και αφού δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε νεαρούς Έλληνες της Κύπρου να εκδηλώνουν το μίσος τους για την ίδια τους την ταυτότητα, ας θυμηθούμε κάποια στοιχεία για το ανθελληνικό - νεοκυπριακό «φρόνημα» που προωθείται και καλλιεργείται εδώ και δεκαετίες από διάφορους κύκλους στον βωμό της «επαναπροσέγγισης» και της ομοσπονδιακής λύσης του Κυπριακού.

Αρχικά, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο κυπριωτισμός, ως ιδεολόγημα, δεν είναι κυπριακής επινόησης, αλλά κατασκεύασμα - τέχνασμα των Άγγλων αποικιοκρατών, που στόχο είχε να διαβρώσει την ελληνική εθνική συνείδηση των Κυπρίων και να βάλει φρένο στην ολοένα εντεινόμενη δημοκρατική αξίωση του Κυπριακού Ελληνισμού για αυτοδιάθεση και Ένωση με την Ελλάδα. Ο σπόρος του κυπριωτισμού, που έριχναν καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής τους στο νησί οι αποικιοκράτες με αποκορύφωμα τη σκοτεινή περίοδο της παλμεροκρατίας (1931-1940), αν και δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος στα λαϊκά στρώματα, τα οποία συμμετείχαν μαζικά στον μακροχρόνιο και εν τέλει ένοπλο Απελευθερωτικό Αγώνα, εντούτοις διείσδυσε σταδιακά και υιοθετήθηκε από μια σημαντική μερίδα της πολιτικοοικονομικής «ελίτ».

Ήδη από τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας και, ακόμα πιο έντονα, μετά την τουρκική εισβολή του 1974, άρχισε μια συστηματική προσπάθεια από παράγοντες τόσο της Αριστεράς όσο και της μακαριακής Δεξιάς για προώθηση και εδραίωση της λεγόμενης «κυπριακής συνείδησης», ενός νεοκυπριακού δηλαδή εθνικισμού που θα απέκοπτε τον λαό της Κύπρου από τις ελληνικές του ρίζες και θα τον καθιστούσε ευάλωτο και δεκτικό προς οποιαδήποτε συμβιβαστική λύση του Κυπριακού ήθελε προκύψει. Ενδεικτικά, να αναφέρουμε (1)την πρώτη αναφορά σε «κυπριακή συνείδηση» από τον μ. Λέλλο Δημητριάδη το 1968 και (2)την ίδρυση του Νεοκυπριακού Συνδέσμου (New Cyprus Association) το 1975. Στην προσπάθειά τους να καλλιεργήσουν τον αγγλόσπορο κυπριωτισμό, η τρισχιλιετής ελληνική ιστορία της Κύπρου, η ελληνική γλώσσα και η ελληνικότητα της διαλέκτου μας, η Ελληνορθόδοξη Πίστη και οι παραδόσεις μας αποτελούσαν (και αποτελούν) εμπόδια που έπρεπε πάση θυσία να εξαλειφθούν, για να πάρει τη θέση τους το αφήγημα της «νέας Κύπρου».

Το αποκρουστικό θέαμα τεσσάρων Ελλήνων Κυπρίων εφήβων να καίνε το εθνικό μας σύμβολο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα απτό αποτέλεσμα της συστηματικής νεοκυπριακής προπαγάνδας και της επίδρασής της σε μερίδα της κοινωνίας και της νεολαίας. Δεν είναι λίγες οι κομματικές οργανώσεις, οι δικοινοτικές επιτροπές, τα οπαδικά σύνολα, οι επιχειρηματικοί φορείς που συνεχίζουν καμαρωτοί καμαρωτοί το έργο των αποικιοκρατών, εξυπηρετώντας τους κατακτητές της γης μας. Άλλωστε, το ίδιο δεν κάνουν και οι Τούρκοι στα κατεχόμενα, καταστρέφοντας κάθε τεκμήριο ελληνικής παρουσίας, λεηλατώντας την πολιτιστική μας κληρονομιά, αλλάζοντας τα τοπωνύμια, εποικίζοντας και αλλοιώνοντας τη δημογραφία;

Κλείνω με ένα σχετικό απόσπασμα –σαν απάντηση σε όλους αυτούς– από μία προσφώνηση του θυσιασθέντα σαν σήμερα, 19 Νοεμβρίου 1958, Κυριάκου Μάτση, προς τους συμμαθητές του (29 Ιουνίου 1945): «[...] η νεολαία βρίσκεται μπροστά σε πραγματικό αδιέξοδο. Αλλά, η Ελληνική Νεολαία δεν θα βρεθεί ποτέ σε μια τέτοια θέση. Μοναδική της ιδεολογία πρέπει να είναι η ιδεολογία της Ελλάδος, μοναδικό της σύμβολο η ελληνική Γαλανόλευκη, πάνω στην οποία βρίσκεται απεικονισμένο το πραγματικό ιδανικό του Έλληνα». Ο Σταυραετός του Πενταδακτύλου θυσίασε τη ζωή του, για να πνεύσει ελεύθερη η Γαλανόλευκη σε κάθε γωνιά της Μεγαλονήσου. Εμείς;

Ο χώρος θυσίας του Κυριάκου Μάτση στο τουρκοκρατούμενο σήμερα Δίκωμο