Κύπρος: Στην απουσία πατριωτικού προοδευτικού κινήματος

Το πρόσφατο ψήφισμα που κατέθεσε στη Βουλή το κόμμα της κυπριακής Αριστεράς και εγκρίθηκε με την ψήφο των υπόλοιπων «μακαριακών δυνάμεων» –λες και είμαστε στο 1980– επανέφερε στην επιφάνεια μια παθογένεια που είναι σημαντικό να αναδειχθεί και να κατανοηθεί, αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως Έλληνες στην ακριτική αυτή γωνιά της μείζονος Ελλάδας: Την παντελή απουσία ενός προοδευτικού - πατριωτικού λαϊκού κινήματος που να πρωταγωνιστεί στους αγώνες για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση.

Και εξηγούμε: Σε μια πατρίδα που τελεί υπό ξένη στρατιωτική κατοχή, θα αναμέναμε από τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις να βρίσκονται στην προμετωπίδα του αγώνα για ανατροπή των κατοχικών δεδομένων και απαλλαγή από τον ξένο ζυγό. Αυτό είναι που συμβαίνει, για παράδειγμα, στο κατεχόμενο (μα πάντα ελεύθερο) Κουρδιστάν, όπου οι αντάρτες και οι αντάρτισσες υψώνουν σημαία ελευθερίας για τους καταπιεσμένους λαούς ολόκληρης της Μέσης Ανατολής.

Στο δε κομμουνιστικό –ο Θεός να το κάμει– ΑΚΕΛ, η προτεραιότητά τους παραμένει μονίμως άλλη: Η αναβίωση του καταστροφικού διχασμού προς άγραν ψήφων μέσω μιας εμμονικής και μάταιης προσπάθειας αποκαθήλωσης του στρατιωτικού Αρχηγού του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα, ο οποίος φυσιολογικά τιμάται (και θα συνεχίσει να τιμάται) από τον λαό ως σύμβολο αντίστασης και επιβίωσης.

Στο διά ταύτα, η κυπριακή Αριστερά με την εθνομηδενιστική και αναχρονιστική λογική που τη χαρακτηρίζει –όπως απέδειξε και το πρόσφατο κατόρθωμά της να «εκδικηθεί» το πτώμα του Γρίβα– όχι μόνο δεν συνεισφέρει στη ζύμωση για κοινωνική και εθνική ανόρθωση του λαού μας, αλλά αντιθέτως αποτελεί το μεγαλύτερο ίσως εμπόδιο. Η ανάγκη για ένα νέο πραγματικά προοδευτικό και πατριωτικό πολιτικό κίνημα, καθαρό από τον αγγλόσπορο κυπριωτισμό, καθίσταται επιτακτική. Αλλά ποιος;

Έλληνες και Κούρδοι στον κοινό εθνικό αγώνα