Η άρρωστη Αριστερά και η Αλήθεια

Η σφοδρή αντίδραση των «προοδευτικών δυνάμεων» στην Ελλάδα για τις αλήθειες που είπε ο Υφυπουργός Παιδείας, Άγγελος Συρίγος, σχετικά με την πτώση της χούντας τον Ιούλιο του 1974 υπό το βάρος της κυπριακής τραγωδίας είναι ενδεικτική των παθογενειών της Ελληνικής Αριστεράς. Μιας Αριστεράς χωρίς πατρίδα, χωρίς εθνική συνείδηση.

Αν η μεταπολιτευτική Ελληνική Αριστερά διέπετο από στοιχειώδη πατριωτισμό, θα έσπευδε πρώτη και σε κάθε ευκαιρία να δικάζει τους δικτάτορες για την εθνική καταστροφή που προκάλεσαν στην Κύπρο, ο μεν Παπαδόπουλος με την απόσυρση της μεραρχίας το 1967, ο δε Ιωαννίδης με το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974.

Τουναντίον, ικανοποιείται με το να προβάλλει ως μοναδικό σύμβολο κατά της δικτατορίας την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, παραβλέποντας τα τραγικά γεγονότα του 1974. Ικανοποιείται και βολεύεται, αφού πίσω από το αντιδικτατορικό λάβαρο του Πολυτεχνείου μπορεί άνετα να κρύβει το φασιστικό της πρόσωπο, αυτό της ανομίας, των καταλήψεων και της βαρβαρότητας στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Βολεύεται, ωστόσο, και για ακόμα έναν λόγο. Η διατήρηση της τουρκικής εισβολής και κατοχής στη συλλογική μνήμη και στις προτεραιότητες του ελληνικού λαού θα την υποχρέωνε να ακολουθεί μια διεκδικητική γραμμή στα εθνικά μας θέματα, πράγμα που ούτε είχε ποτέ ούτε έχει τη διάθεση να κάνει.

Έτσι, επιλέγει και συντηρεί τη λήθη, βρίζοντας και φιμώνοντας κάθε Συρίγο που βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Με την Αριστερά ή με την Αλήθεια; Με την Αλήθεια.

Η αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου. Γιατί οι φοιτητές που τα έβαλαν με τη χούντα δεν ήταν εθνομηδενιστές, αλλά δημοκρατικοί Έλληνες πατριώτες.