Ανάγκη για νέο όραμα στο Κυπριακό

Εδώ και 47 σχεδόν χρόνια, για να μην πάμε και πιο πίσω, γενιές Κυπρίων, νεώτεροι και παλαιότεροι, παρακολουθούν τις εξελίξεις γύρω από το κυπριακό πρόβλημα, που αποτελεί, ένεκα της τουρκικής εισβολής και κατοχής, μια ανοιχτή πληγή στο σώμα της Κύπρου και του Ελληνισμού. Χωρίς αμφιβολία, το Κυπριακό είναι το πιο σοβαρό ζήτημα που εκκρεμεί στην πολιτική σφαίρα της σύγχρονης κυπριακής και πανελλήνιας πραγματικότητας.

Εδώ και 44 χρόνια, απ' τον Φεβρουάριο του 1977 μέχρι σήμερα, η κυπριακή πολιτική ηγεσία, στην απεγνωσμένη προσπάθειά της για εξεύρεση λύσης που να ανατρέπει το οδυνηρό στάτους κβο και να τερματίζει την κατοχή, σύρεται χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό σε συνομιλίες με τον κατοχικό ηγέτη. Επιχειρεί, δηλαδή, μη έχοντας αντικειμενικό σκοπό, να κατευνάσει τον κατακτητή, αποδεχόμενη κάθε φορά τους όρους που εκείνος θέτει για να έρθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η εν λόγω τακτική, αν μπορεί να ονομαστεί τακτική, οδηγεί τις διαπραγματεύσεις από ναυάγιο σε ναυάγιο, αφού μας θέτει ενώπιον απαράδεκτων διλημμάτων.

Ένα τέτοιο δίλημμα είναι και το σημερινό, με τις επιλογές μας να μοιάζουν δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία, έχουμε την ακραία τουρκική θέση για σκληρή διχοτόμηση δύο κρατών και, από την άλλη, τη «δική μας» (πρώην τουρκική) θέση για χαλαρή διχοτόμηση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ήμαρτον! Το χειρότερο, όμως, δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, η οποία ειλικρινά ονειρεύεται μια πατρίδα ενιαία με έναν λαό επανενωμένο και μονιασμένο, παρασύρεται από το δίλημμα - παγίδα «ομοσπονδία ή διχοτόμηση» και επιλέγει τη διχοτομική ομοσπονδία.

Τα 47 χρόνια σταδιακής εδραίωσης των τετελεσμένων της συνεχιζόμενης κατοχής και τα 44 χρόνια του βασανιστικού αδιεξόδου των συνομιλιών για «λύση» ομοσπονδίας ας μας προβληματίσουν. Τελικά, με αυτά που συζητούμε θα επέλθει επανένωση ή οριστική διχοτόμηση; Είναι αυτή μια βιώσιμη λύση; Είμαστε η νέα γενιά, που δεν έζησε ποτέ σε μια Κύπρο ελεύθερη και ενιαία. Κι όμως, κουβαλάμε μέσα μας το όραμα να ζήσουμε τον τόπο μας απαλλαγμένο από ξένους στρατούς, χωρίς συρματοπλέγματα και ρατσιστικούς διαχωρισμούς. Θα το κυνηγήσουμε ή θα συμβιβαστούμε με το απαρτχάιντ;

Χαρακτηριστική φωτογραφία από πορεία υπέρ της δήθεν επανένωσης: Διαδηλωτές κρατούν πλακάτ με τα συνθήματα «κοινή παιδεία» και «κοινό μέλλον», ενώ υποστηρίζουν μια μορφή «λύσης» που προβλέπει χωριστά σχεδόν τα πάντα. Ως πότε ετούτος ο παραλογισμός;